Ол маған кездескен сайын алдынан әкесі шыққандай жадырап қуанатын. Ақсаңдай басып алыстан құшағын ашады. «Аяғымның тамырлары тартылып жақсы жүре алмай қалдым» — дейді бәсең үнмен. «Аяқты қойшы, жүз грамм ішуге шамаң бар ма?» — деймін әзілдеп. «Бар!» — дейді ол қысқа қайырып. «Онда денсаулығың жақсы!», — деймін көңілін көтеріп. Ол «Ах-ха!» деп қолымды қысып, арқамнан қағып рахаттана күледі…
Осыдан үш жыл бұрын «Қазығұрт» шағын ауданынан үй салып, көшіп келгенімде «Сендей досымды Шымкенттің сонау шығысындағы «Отырар» шағын ауданынан қаланың қиырындағы осы мекенге алып келіп, онымен тұрмай менімен көрші етіп қойған Құдайдың құдіретіне ризамын. Сөйлесетін, сырласатын, жаныңды түсінетін замандасыңның болғаны қандай жақсы!», — деп шын қуанып еді, жарықтық…
Арамыздағы төрт жас алшақтық еш байқалған емес. Сол бір татулығымыз бен әңгімеміз жарасқан тәтті күндер-ай…
Оның ақ пейілі мен қарапайымдылығын, кісілігі жоқ кішілігін жақсы көрем. Асықпай-аптықпай бәсең дауыспен жай сөйлейтін, өте мәдениетті, сыпайы, сызылып тұратын мінәйі мінезін құрметтеймін, қай жаққа барсам да жанымда жүргенін қалайтынмын. Биылғы Қарттар күні қарсаңында мені Шымкент қалалық ардагерлер кеңесінің «Оңтүстік» қабылдау үйінде өтетін салтанатты жиынына шақырды. Онымен хабарласып бірге барайық деп өтініш жасадым. «Шақырмаған жерге қалай барам», — деп қарсылық жасағанына қарамай сүйрегендей ертіп алып едім. Биылғы 30 қыркүйекте «Оңтүстік» қабылдау үйінде түсірген мына суреті екеуміздің ең соңғы жолығуымыз екенін білсемші…
Сол досым, қаламы қарымды журналист, бірнеше кітаптың авторы Жамбыл облысының Жуалы аудандық «Жаңа өмір» газетінде жауапты хатшы, Түркістан әскери округіне қарасты «Туркестанец» әскери кеңшарында партия ұйымының хатшысы, Түркістан әскери округінің Ташкент Бас штабында сегіз жыл бойы партия комиссиясының төрағасы, Шымкенттен шығатын «Ақиқат-Истина» газетінде бас редактордың орынбасары, «Замана» газетінде, «Ғасыр-Ш» баспасында редактор қызметтерін атқарған, Сарыағаш ауданындағы Жаңаталап ауылының тумасы Әбдібек Қоңырбекұлы биылғы 8 қарашада ауырмай-сыздамай, жұмбақ жағдайда бақилыққа аттанып кете барды.
Соның алдында үш күн бұрын «Шықсай, «Бекарыс дәмханасының алдында тұрмын», — деп хабарласып еді.
— «Жайша ма?»
— «Бір саптаяқ сыра ішіп, әңгіме дүкен құрайық та…»
— «Таң азанымен ондай нәрсе татпайтынымды біліп жорта шақырып тұрсың,ә?! Түсқайта сағат төрттерге таман хабарласайық та?»
— «Сенің өстетінің бар, енді… Хабарласам деп айта алмаймын».
Түсқайта қала орталығына бір жұмыстармен шығып, қайтарда оған телефон соқтым. «Үйге кетіп қалдың ба, сыртта жүрсін бе?», — дегенімде: «Тараз қаласына кетіп барам, үйдегі жеңгең Ботагөздің сіңлісінің күйеуі — бажам қайтыс болыпты», — деп еді.
Араға үш күн салып өзінің де дүниеден озғанын естідік қой…
Содан бері де қырық күн өте шығыпты. Алдағы 16 желтоқсанда сағат 13-00 де «Қазығұрт» шағын ауданындағы «Әсел-ай» дәмханасында өтетін еске алу асын өткізді.
Бұл күннің тура Тәуелсіздік мерекесімен тұспа-тұс келгенін қараңызшы. «Алдағы тәуелсіздік мерекесінде төрт күн демалыс екен, қалаға түсіп бір қыдырайықшы. Шіркін, сол күні қар жауып тұрса…Ағаш бұталарының ақ сәукеле қырауға оранып төмен иілгенін, айнала ақ ұлпа көрпе жамылып, тап-таза болып жатқанын жақсы көрем», — дегені есіме түсті. Мереке қарсаңында күн түнере, айнала қарауытып, жауын сіркіреп, табиғат қосыла жылап тұрғандай болды да арты төпелеп жапалақтаған қарға ұласты. Сол кездегі Әбдібектің сөзін періштелер «Әумин» деп қабыл алғандай, Тәуелсіздік күні айнала ақ ұлпа көрпе жамылып, тап-таза болып жатты. Әулие екенсің ғой, асыл досым-ай….
«Сенің өстетінің бар, енді…» деген сөзі құлақ түбімде әлі сақтаулы тұр. Кейін есіттік қой, тура сол күні жүрегі сездірген бе, кім білсін… біраз етжақын, араласып жүрген адамдарымен хабарласып, жолығып, қоштасқандай болған екен. Сонда неге бармай қалдым, «әңгіме дүкен құрайық» дегеніне неге мән бермедім? Айтатын сөзі болды ма, қайдам-ай, қайдам. Барғанда бір көріп қалар едім-ау деп өкінем көзіме жас алып. Бірі кем дүние-ай…
Слам НҰРМАҒАНБЕТҰЛЫ,
Қазақстанның Құрметті журналисі.
